De Loney – compliment voor de concurrent

geplaatst op 15 september 2016 om 15:23:28

AfbeeldingsresultaatEen tijd geleden werd ik getriggerd door het omslag van het Engelse boek, en toen ik wat beter keek ook door de beschrijving van de inhoud. Ik vroeg me af of het wel de thriller was waarvoor het werd aangeprezen, ook al werd het aanbevolen door Stephen King, van wie ik sinds mijn puberteit niets meer gelezen heb. Ik besloot het aan te vragen om te beoordelen voor een Nederlandse uitgave, maar de Nederlandse rechten waren al verkocht.

Onlangs zag ik de Nederlandse vertaling staan, en ik besloot die te lezen. Daar kreeg ik geen spijt van. Mijn gevoel op basis van omslag en beschrijving bleek goed te zijn geweest.

Geweldig, hoe beklemmend Hurley de sfeer neer weet te zetten. Een conservatief rooms katholieke gemeenschap die op bedevaart gaat om een stomme jongen zijn spraakvermogen te geven. Daarvoor moet natuurlijk aan allerlei regels voldaan worden.

Het verhaal roept allerlei vragen op. De dominante moeder doet alles om haar kind te laten praten, dat wil zeggen, ze doet alles om een wonder te laten gebeuren. Met haar gedrag wil ze God zo’n beetje dwingen hem te genezen. Maar geeft ze haar kind wel de nodige liefde en gewone aandacht? Waarvoor doet ze het allemaal? De priester verliest zijn geloof in God als hij het lijk van een zwerver ziet aanspoelen en weer meegenomen worden door de zee. Maar de stomme Hanny wordt door duistere praktijken daadwerkelijk genezen. Bestaan die duistere krachten dan wel? Het boek kruipt onder je huid. Je blijft er nog lang over nadenken als je het uit hebt, en dat is een goed teken.

Zijn er dan geen minpuntjes? Jawel. Waarom geneest Hanny pas heel lang na de occulte scene, en genezen andere mensen die daaraan deelnemen veel eerder? Hoe komt het dat in de korte tijd (een of twee jaar) dat de gemeenschap niet op bedevaart ging, het bedevaartsoord zo achteruit gegaan is dat het vrijwel vervallen is? En zo zijn er nog wat oneffenheden. Maar die realiseerde ik me allemaal pas achteraf. Tijdens het lezen had ik er helemaal geen last van. Ook dat is een kenmerk van een goed geschreven boek: het dwingt je je ongeloof op te schorten zolang je leest.

Een thriller is het niet, spannend is het ook niet direct. Maar de sfeer is zo beklemmend dat je er als lezer in meegenomen wordt. Knap als een auteur dat kan.

Had ik het uitgegeven als ik de eerste was? Jazeker. Een aanrader! Met de complimenten aan de collega’s van Prometheus die dit boek al veel eerder in de gaten hadden dan ik.