Bekroond met de Herzogprys.

Een blank meisje in Zuid Afrika moet al jong als bediende gaan werken. Ze is niet alleen arm en onaanzienlijk, maar heeft ook ‘een stem als een ezel’. Eerst zorgt ze voor kinderen van rijke blanken, later zijn het vooral ouderen die ze tot hun levenseinde verzorgt. Dan wordt ze bij het sterfbed van Abjater geroepen.
Toen ze beiden kinderen waren, had ze bewondering voor zijn hartelijke lach, die haar schoolleven dragelijk maakte. Bij de confrontatie met zijn naderende sterven probeert ze met haar ezelsstem de angst weg te zingen, en dan barst Abjater opnieuw in lachen uit – en blijft erin.

Recensies
“Zo mooi dat je na de lezing direct opnieuw wilt beginnen.” (De volkskrant over de expeditie naar de baobab, een eerder boek van Wilma Stockenström)

“Met de volgehouden monoloog, de verwisseling van tijdsvlakken, de prachtige contrastwerkingen, het verfijnde taalgebruik en bovenal het verbijsterende inzicht in mens-zijn en dood is De lach van Abjater samen met De expeditie naar de baobab het hoogtepunt van Stockenström’s proza-oeuvre.” (JC Kannemeyer in Die Burger)