Het is het jaar 1231 en op een kloosterplein nabij Padua ligt de monnik Antonius te sterven. Duizenden mensen drommen samen om te zien hoe een heilige naar de hemel gaat. Maar niemand geeft hem ook maar een druppel water om zijn leed te verzachten.
De stervende Antonius ziet zijn leven aan zich voorbijtrekken. De mensen die hij ontmoet heeft, die hem geholpen of tegengewerkt hebben. Zijn ontdekking van de macht van het woord. Het geweld van zijn tijd en de vraag of hij daar met zijn woorden iets tegen bereikt heeft.

…
De actualiteit van deze briljante tekst ligt daarin dat hij Antonius in zijn menslievendheid als tegenpool van de haatpredikers, demagogen en godsdienststrijders van vandaag plaatst. – Süddeutsche Zeitung
…

Tijdens het lezen van deze geconcentreerde, op ingehouden toon vertelde novelle ga je maar al te graag naast Antonius op het harde plaveisel liggen om je een tijdje door Köhlmeiers zachtmoedigheid mee te laten voeren. – Frankfurter Allgemeine Zeitung